125) Beata Ciecierska, I tylko niebo...

Nie ma nas...

Zostały tylko myśli,
zbyt uparte,
by odejść w zapomnienie...
Raz płyną ciszą,
mgłą snują ziemię,
świadomości
i dusz ludzkich cienie...
Nie ten czas,
zatarły się życia drogi,
choć kredką sumień
je w nas zapisano...
i tylko świt jest jak dawniej,
i noc jak przed laty,
i tylko niebo jest takie samo...

Beata Ciecierska to młoda kobieta, z wykształcenia: technik-ekonomista. Pochodzi spod Zambrowa, gdzie pracuje w biurze rachunkowych. Książka o tytule „I tylko niebo...” to jej debiut literacki, którym hukiem weszła w kanon polskiej literatury. Skąd autorka wzięła pomysł na swoją książkę? - „To, co w danej chwili przychodzi do głowy, zapisuje na kartkach i chowam do szuflady, zresztą pewnie robi tak wielu z nas....” - mówi Beata Ciecierska - „Są tam wiersze, opowiadania i wierszowanki dla dzieci i dorosłych. Z tą opowieścią było trochę inaczej... Moja babcia przeżyła wojnę... Moi rodzice byli dziećmi, gdy trwała. Słuchałam opowieści, ale jeszcze wtedy nie potrafiłam o tym pisać. Kilka miesięcy temu, kolega, który ratuje mój kręgosłup rozpoczął ten temat... Po powrocie do domu usiadłam przed laptopem i zaczęłam pisać...”.

Książka Ciecierskiej opowiada o losach dwójki dzieci: Antosia i Zosi, którzy razem z matką mieszkają w podlaskiej wsi, która została zniszczona przez nazistów. Ojciec dzieci walczy jako partyzant od kilku wiosen. Rodzina nie ma pojęcia co się z nim dzieje. Sami muszą radzić sobie w trudnych momentach, jakie niesie smutna, wojenna rzeczywistość. Nie mają prawie nic, żyją w biedzie, a przede wszystkich w strachu przed śmiercią. Niestety matkę i dzieci spotyka ciężki los. Antoś z Zosią zostają wywiezieni do Kazachstanu, a matka zostaje postrzelona podczas transportu. Dzieci żyją tam w koszmarnych warunkach, w skrajnej nędzy, surowego klimatu i prześladowań. Na ich drodze stają przeróżni ludzie. Często są to okrutne postacie, pozbawione najmniejszych skrupułów i człowieczych cech. Jednak zawsze w tunelu iskrzy małe światełko i daje nadzieję na lepsze jutro. To dzięki tej iskierce dzieci nabierają pewności jutra. Dzięki ofiarnym osobom, których mało, pokonują przeciwieństwa losu i udaje im się przeżyć.

Tematy wojenne zawsze chwytają za serce, poruszają, wzruszają i zmuszają do refleksji, przemyśleń. Tym bardziej jeśli ta straszna historia przytrafia się małym i bezbronnym dzieciom. Książka „I tylko niebo...” to powieść obyczajowa, którą czyta się jednym tchem. Czuć w niej miłość i serce. Być może dlatego czyta się ją z emocjonalnym zaangażowaniem. Czytając, ze słów wypływa szlachetność, mądrość i czułość. Żałowałam, że historia była taka krótka i że tak szybko skończyłam ją czytać. Choć z drugiej strony, nie wiem czy mogłabym dłużej znieść tak bezlitosne traktowanie bezbronnych dzieci.

Jest to humanitarna książka, mimo smutnej i tragicznej historii, o której opowiada. Dlatego serdecznie wszystkim ją polecam. Zanim jednak zasiądziecie do lektury, uzbrójcie się w wagon chusteczek, bo łzy przy tej lekturze są nieuniknione.

 ***

Beata Ciecierska

I tylko niebo...

Wydawnictwo Warszawska Firma Wydawnicza

Liczba stron: 234

Moja ocena książki: 6/6

 Recenzja bierze udział w wyzwaniu: Pod hasłem ; Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę II.