Kathryn Taylor, BARWY MIŁOŚCI

"Barwy miłości" Kathryn Taylor nie omieszkano porównać do "najgorętszej powieści erotycznej", czyli "Pięćdziesięciu twarzy Greya". W tym przypadku jest to trafne porównanie, ponieważ wiele, wiele wątków jest tutaj niemal identycznych. "Barwy miłości" to historia namiętnego romansu Jonathana Huntingtona i jego stażystki, Grace Lawson. Miłość, namiętność, seks i skrywane, mroczne tajemnice... Coś Wam to przypomina?

RECENZJA PRZEDPREMIEROWA

PREMIERA 8 KWIETNIA 2015 R.

264.

Kathryn Taylor urodziła się w Kanadzie, w Nowej Fundlandii. Pierwsze teksty literackie pisała już w szkole podstawowej. Marzenie, by zostać profesjonalną autorką, spełniło się z chwilą publikacji "Barw miłości". Jej debiutancka książka odniosła ogromny sukces, zwłaszcza wśród czytelniczek i czytelników zafascynowanych powieścią "Pięćdziesiąt twarzy Greya".

Powieść rozpoczyna się z chwilą, kiedy to główna bohaterka, czyli Grace Lawson przylatuje do Wielkiej Brytanii, aby odbyć tu staż w wielkiej korporacji, którą zarządza przystojny i zamężny Jonathan Huntington. Po wylądowaniu w Londynie, dziewczyna ma zaledwie chwilę, aby odebrać swój bagaż i pędzić na spotkanie w firmie, gdzie już czeka na nią jedna z pracownic. Gdy mocno spóźniona, pragnie przedrzeć się przez tłum, aby wyjść z poczekalni, jej oczy spotykają nikogo innego jak samego szefa. Grace jest oszołomiona, że sam szef raczył po nią przyjechać. Śmiało więc, z uśmiechem na ustach rusza w jego stronę. Nagle czar pryska, bo okazuje się, że Jonathan Huntington przyjechał na lotnisko odebrać zupełnie kogoś innego. Gdy do Grace dociera jaką gafę popełniła, pragnie zapaść się pod ziemię, jednak szef jest wyrozumiały i nawet oczarowany naiwnością swojej stażystki, więc proponuje jej podwiezienie do firmy. I cóż, Grace od tej chwili nie potrafi przestać się nie wpatrywać w błękitne oczy Jonathana, a co więcej nie potrafi sklecić przy nim żadnego inteligentnego zdania. I tak krok po kroku, magnetyczny urok Jonathana sprawia, że dziewczyna ufnie podąża za nim w świat zmysłowych rozkoszy, w którym obowiązują tylko trzy zasady: żadnych emocji, żadnych uczuć, żadnego zaangażowania. Oszołomiona intensywnością doznań Grace nie przeczuwa, jak groźny może być świat mrocznych żądz i seksualnych fantazji kochanka...

Zaczynają mnie już irytować powielane schematy w powieściach erotycznych, czyli romans szefa z podwładną, scena erotyczna w WINDZIE, despotyczny szef z tonem głosu nieznoszącym sprzeciwu, naiwna studentka, choć o dziwo (!) najmądrzejsza na uczelni oraz mroczno-erotyczne fantazje seksualne. Schemat goni schemat... I chociaż "Grey" podobał mi się, to już mam dosyć czytania takich samych powieści, wzorowanych na nim. Jedynym plusem tej powieści jest zakończenie, które wprawiło mnie w osłupienie. Nie chcę zdradzać co to takiego było, ale uwierzcie, że z takim czymś jeszcze nie spotkałam się w żadnej z powieści erotycznych. 

Przeczytałam już kilka recenzji "Barw miłości" i wiem, że zyskała ona już wielu swoich zwolenników. Niestety, ale mi nie przypadła do gustu. Lubię czytać romanse i erotyki, ale niestety ten nie był na poziomie. Wiem, że ponoć będą jeszcze dwie kolejne części "Barw miłości", ale nie wiem czy się z nimi zapoznam. Komu polecam ten erotyk? Na pewno zagorzałym fanom "Pięćdziesięciu twarzy Greya" oraz osobom, które po prostu lubią czytać takie erotyczne powieści. Mam nadzieję, że chociaż Wy będziecie zadowoleni z tej lektury. Dla mnie jest to totalna klapa!

Kathryn Taylor, Barwy miłości, Wydawnictwo Akurat, Warszawa 2015, s. 352.