155) Magdalena Witkiewicz, Pensjonat marzeń

Z okazji Dnia Kobiet przygotowałam dzisiaj dla Was recenzję "Pensjonatu marzeń" pani Magdaleny Witkiewicz. Powieść jest kontynuacją bestsellerowej "Szkoły żon". Ponadto ciekawostką jest fakt, że dzisiejsza notka jest setną po "Szkole żon", którą recenzowałam ;) To bardzo miłe jest być tutaj z Wami i wciąż nieprzerwanie blogować. 

Po powieść pani Witkiewicz sięgnęłam z wielkim zaciekawieniem, zastanawiając się, w jaki sposób rozwiążą się poprzednie wątki bohaterek. Bardzo się cieszę, że wciąż te same kobiety mogłam gościć również w "Pensjonacie". Chociaż muszę przyznać, że w ogóle nie pamiętałam losów Marty i musiałam powrócić do swojej recenzji, aby przypomnieć sobie kim jest ta bohaterka. Natomiast w "Pensjonacie" wywarła na mnie tak ogromne wrażenie, że aż byłam z niej dumna!

Po długich wakacjach ponownie spotkałam się z Julią, Jadwigą, Michaliną i Martą. Są to kobiety po przejściach, ze sporym bagażem doświadczeń. Każda w innym wieku, w innej sytuacji życiowej. Łączy je jedno: chęć pięknego i szczęśliwego życia. Wydawać by się mogło, że dzięki cudownej Szkole żon nic nie powinno już im stać na drodze do spełnienia swojego marzenia, ale niestety. Nie zawsze jest tak kolorowo jakbyśmy tego chciały, a ponadto przyrzeczenia złożone w Szkole, ciężko jest realizować poza jej terenami, gdzie nikt nie kontroluje Twoich kroków i poczynań. Ale... Jak dobrze jest mieć przyjaciółki, które zawsze służą radą i wsparciem, a czasami nawet mocnym kopniakiem ku motywacji. Wśród tych czterech kobietek czułam się bardzo sympatycznie. Miałam wrażenie, że należę do ich paczki.

Pani Magdalena Witkiewicz wprowadziła do "Pensjonatu marzeń" również nową bohaterkę. Sportsmenkę, dzięki której poznałam taniec, jakim jest kizomba. Szkoda, że nie widzieliście mnie po skończonej lekturze, gdy "wertowałam" Internet w poszukiwaniu filmików z tym tańcem. Sprawdźcie koniecznie! Jest on nieziemsko zmysłowy i seksowny. Muszę też przyznać, że wątek Marty dał mi ogromny poziom motywacji do walki nas samą sobą. Zaimponowała mi również Jadwiga, która w końcu zrzuciła z siebie ten ciężki balast, który był jej mężem. Podziwiam ją za to, że mimo swojego wieku odważyła się zacząć na nowo żyć! Natomiast wątki Julii i Michaliny odsunęłam trochę na dalszy tor, bo w zasadzie to tylko one z całej czwórki nadal trzymały swoje życie w garści. 

"Pensjonat marzeń" jest ciepłą powieścią o nas, o kobietach z kompleksami, które często dokonują złych wyborów, które ogarnia niemoc. Jednak bohaterki nie poddają się! Walczą o siebie i o swoich bliskich. Autorka przedstawiła cztery różne, a zarazem cztery silne osobowości, które nie zamykają się w sobie, a takie które chcą żyć pełnią życia. Warto jest brać z nich przykład. 

Pani Witkiewicz porusza w swojej powieści wątki ciężkie i trudne, ale robi to w sposób subtelny, a do tego jeszcze z klasą. Dlatego wszystko to, zmusza do pewnych przemyśleń nad samą sobą. To bardzo dobrze, bo książki takie właśnie powinny być. Muszę Wam przyznać, że przeczytałam tę książkę już jakiś miesiąc temu, a kiedy piszę te słowa, wciąż targają mną przeróżne emocje i tylko uśmiecham się pod nosem, ciesząc się, że tak wspaniałe książki powstają spod pióra polskiej pisarki. 

Kobiety i kobietki, z okazji naszego święta, zafundujcie sobie trzy, albo i cztery godzinki relaksu i zatopcie się w tej błogiej lekturze. Nie pożałujecie, ponieważ jest to piękna historia czterech kobiet, które podnoszą się z największego dołka i cieszą się tym co mają, żyją chwilą, a przede wszystkim są szczęśliwe! Bardzo gorąco polecam!

***

Magdalena Witkiewicz

Pensjonat marzeń

Wydawnictwo Filia

Wydanie: 5 lutego 2014

Liczba stron: 256

Kategoria: powieść obyczajowa, romans

Recenzja bierze udział w wyzwaniu: Polacy nie gęsi, czyli czytajmy polską literaturę II ; Grunt to okładka; Czytamy powieści obyczajowe.