Agnieszka Wojdowicz, NIEPOKORNE. ELIZA

241.

Z wielką przyjemnością przeczytałam I tom trylogii "Niepokorne. Eliza". Dzięki pani Agnieszce Wojdowicz wyruszyłam w podróż do XIX wieku, gdzie miałam przyjemność poznać wyjątkowe kobiety, których zawiłe losy dzieją się w pięknym, młodopolskim Krakowie.

Agnieszka Wojdowicz mieszka na Mazowszu, na skraju małego miasteczka, w którym nocą latają nietoperze, a za dnia motyle. Uczy języka polskiego w liceum. Uwielbia fantasy, słoneczniki i księżycowe kamienie. Nie cierpi szpinaku, psujących się laptopów oraz książek w szarych, smutnych okładkach. Właścicielka uroczego urwisa – kotki Kropki. (źródło)

Historia rozpoczyna się w 1846 roku. Poznajemy Elżbietę Poherecką, która wspólnie z mężem i noworodkiem zamieszkuje w pięknym dworze. Ich bogate i spokojne życie zostaje zburzone przez bunt chłopów, którzy podpalają posiadłość oraz zabijają mężczyzn, w tym również męża Elżbiety. Nasza bohaterka ucieka z dzieckiem i służącą. Wtedy podejmuje decyzję, że już nigdy nie im tego nie wybaczy. Drugą bohaterką jest Sara Bach. Kobieta z pochodzenia jest Żydówką. Uwielbia sztukę i nie widzi poza nią swojego świata, aż do czasu, gdy na jej drodze staje antykwariusz Jonathan Schraiber. To właśnie te dwie bohaterki: Elżbieta i Sara, miały wpływ na późniejsze wydarzenia.

Po krótkim prologu i poznaniu Elżbiety i Sary, przenosimy się do roku 1895. To tutaj dorastają Eliza, Judyta i Klara. Judyta- wyzwolona kobieta, która ucieka z domu, z powodu namiętności do mężczyzny i miłości do sztuki. Ma wiele wspólnego ze swoją babcią- Sarą Schraiber. Natomiast Eliza, wnuczka Elżbiety Pohereckiej uczy się zawodu w otwockiej aptece, ale do czasu aż zostaje przyjęta na Uniwersytet Jagielloński. Dziewczyna będzie przechodziła ciężki okres, bo oto będzie musiała zmierzyć się z niechęcią wykładowców, tragiczną przeszłością rodziny, ale również z zakazanym uczuciem. Jak to dobrze, że ma przyjaciółkę- Klarę, która to bardzo ją wspiera. Eliza, Judyta i Klara to bardzo różne dziewczyny, ale łączy ich to, że wszystkie są szalenie niepokorne, a za swoją niesubordynację musiały zapłacić wysoką cenę.

Trylogia "Niepokorne" jest idealnie dopracowaną serią. W każdym zdaniu widać, jak wiele pracy w tę powieść włożyła autorka i jak skrupulatnie przygotowywała się do niej. Książka jest bardzo ciekawa i wciąga już od swoich pierwszych stron. Pani Agnieszce Wojdowicz powinno zazdrościć się jej lekkiego pióra. Byłam pod ogromnym wrażeniem pięknej polszczyzny i dbałości o każde słowo. Autorka w doskonały sposób potrafi opisać krajobraz, ale również atmosferę panującą między kochankami. Dzięki książce mogłam przypomnieć sobie jak wyglądał młodopolski Kraków, jak zachowywali się ówcześni ludzie i jakie panowały zwyczaje.

Podsumowując, uważam, że autorka spisała się na medal i wykreowała cudowne i waleczne bohaterki. Natomiast powieść jest idealna, dobrze skonstruowana, pełna emocji i napięcia. Z niecierpliwością czekam na kolejne tomy. Czy warto przeczytać "Niepokorne. Eliza"? Oczywiście, że tak, bo jest to jedna z lepszych powieści obyczajowych ostatnich lat!

Agnieszka Wojdowicz, Niepokorne. Eliza, Wydawnictwo Nasza Księgarnia, Warszawa 2014, s. 432.